Cambio de sitio: www.blasgarcia.com

Pois si, despois de tantos anos con este blog decidín cambiar de espazo e mudarme a un dominio propio. Coa axuda de Anxo López, el foi o que me fixo a web nova, márchome para o dominio blasgarcia.com. Alí poderedes atoparme sempre que queirades e dicirme o que consideredes, e en función do humor e o día que tivera contestareivos dunha maneira ou doutra. Os que me coñecedes xa sabedes que son un borde por natureza.

Grazas atodos e a todas os que compartístedes tantas cousas aquí, neste blog, e espero seguir contando coas vosas visitas na miña nova web.

Bicos e abrazos

DdC. Quince días

Fai xa 15 días que me incorporei a esta voráxine electoral, que significa andar case diariamente dun sitio para outro preparando actos e visitas do candidato socialista, de Alfredo Pérez Rubalcaba.

Podía queixarme, e dicirvos que esto é moi cansado, que andas sempre coa maleta ás costas, que estás fóra da túa casa, que … mentiríavos. É certo todo o que vos digo, pero tan certo como que estou encantado de facer algo que me gusta, como é estar metido neste continuo ir e vir, nesta constante tensión, neste diario “estrés”, …

Nestes 15 días ademais de viaxar por España, de descubrir o AVE, de coñecer compañeiros e compañeiras encantadores e de reencontrarme con bos amigos, tamén me servíu para poder escoitar a Lula, algo case único e exclusivo. Descubrir a un excelente candidato e a unha boa persoa coma Rubalcaba, que sen dúbida será un excelente presidente. Visitar e coñecer de primeira man empresas punteiras como a factoría Ford de Almussafes, e como se xestiona de maneira intelixente una empresa cunha relación excelente entre directivos e traballadores e traballadoras. En definitiva, que o estou pasando “pipa”.

Lémbrome moitas veces dos meus amigos, da miña familia, e lembrome moitísimo das miñas pequerrechas … de Paula e de Nerea, coas que falo todos os días, pero ás que estou desexando abrazar e bicar. Teño a sorte de que está conmigo en Madrid o meu amor, que me fai máis levadeira a estancia, aínda que nos últimos días a pobre está moi sola.

E outra das cousas que boto moito de menos, aínda que non o creades, é falar en galego. Canto me custa falar o castelán e que mal o falo!! Dios mío!! Non hai maneira de atinar cos verbos nin cos tempos verbais. Pero bueno, o bo e que só é para un mes.

AM

PD.: Tamén boto moito de menos un bo cocido.

DdC. Madrid, parada e fonda

Fai tempo que non visito estas páxinas do meu blog; a verdade é que agora temos tantas formas para comunicarnos que en ocasións os “frikis” desto das redes non temos tempo de ocuparnos de todo.

O motivo da visita de hoxe ao blog é o de compartir con vós unhas parrafadas é porque, como algúns xa saberedes, vou a instalarme en Madrid durante uns días para facer a precampaña e a campaña cos compañeiros e compañeiras do PSOE. Unha experiencia nova e tremendamente ilusionante para min, que si vos apetece, gustaríame compartir con todos e todas vós; non por nada concreto, sinxelamente por intentar seguir aquel Diario de Campaña (DdC) que inicie na precampaña das eleccións xerais do 2007.

Nesta ocasión os desplazamentos van a ser moito máis longos, e os actos multiplicados por 3 ou por 4 aos que facemos en Galicia, pero, como xa dixen, será unha experiencia interesante e que espero que me sirva para aprender cousas novas para desenvolver no PSdeG (se me deixan).

Saúdos a todos e a todas e espero que nos atopemos por aquí.

De políticos e helicópteros

Paréceme bochornosa a imaxe dos deputados e deputadas cataláns entrando no Parlament en helicóptero. Esa é a imaxe que nos amosa o nivel dos políticos que nos gobernan.

Nun pleno no que CiU ía a aprobar uns recortes no orzamento catalán, debido á crise e á débeda da Generalitat de Catalunya, uns cantos elixidos organizan o seu desplazamento e acceso ao Parlament en helicópteros públicos, polo tanto pagados por todos os contribuíntes; e iso, porque non son capaces de dar a cara e entrar polos accesos normais, como fixeron outros parlamentarios e parlamentarias, que tiveron a valentía de enfrontarse aos manifestantes.

Eu nunca estou, nin estarei dacordo con ningún tipo de violencia; e creo que nesta ocasión os indignados “pasáronse de frenada”, e se queren seguir contando co afecto e o apoio da cidadanía deben de evitar este tipo de accións.

Aínda así, o espectáculo de Mas e os 23 deputados máis (entre o que se atopaba Joaquim Nadal, do PSC) paréceme bochornoso e un síntoma claro de que os políticos (demasiados) non viven na realidade das persoas normais, viven noutro mundo paralelo, no que ademais de ser uns privilexiados (moitos) adoptan esa postura de superioridade e de imprescindibles. NON!!! Non é así.

A política (e os políticos) necesita un cambio, outra mentalidade; necesita xente normal que viaxe en autobús e que pague o sei billete, que conduza o seu propio coche, que pague a súa hipoteca, que teña o seu traballo, …, en definitiva, que sexa normal. E sobretodo, que sepa escoitar e entender o que lle din, que fale coa xente e que acepte as críticas. Joder!! Non é tan difícil, non? Pois parece que si.

AM

Adeus e grazas a Manuel Velo

Acábome de enterar de que Manuel Velo Velo non vai a tomar posesión como concelleiro. Esa nova para Boiro e o Barbanza é das máis importantes, alomenos por sorpresiva, que un se podían imaxinar.

Velo é un persoaxe singular, dos que moitos fixeron mofa e burla (en ocasións propiciaba) pero hai que decir que foi alcalde de Boiro por méritos propios en dúas lexislaturas completas (1983-1987 e 1991-1995) e gañou con maioría absoluta (11 concelleiros de 17) no ano 1987, aínda que case dous anos despois viuse na obriga de abandoar o cargo por unha inexplicable e interesada moción de censura con catro tránsfugas do PSOE. Tras abandonar o Partido Socialista no ano 2001 ao ser expedientado e posteriormente expulsado, creou IC Boiro, un partido independiente, co que se presentou ás elecciónns do 2003, 2007 e 2011 obtendo sempre representación (no 2007 sacou dous concelleiros) e formando parte do goberno tripartito no ano 2003.

A Velo hai que recoñecerlle a súa dedicación á alcaldía e especialmente o desenvolvemento do Boiro que agora coñecemos, e conseguindo infinidade de actuacións para o concello; pero tamén tivo a súa parte obscura, que foi especialmente ese carácter autoritario e dictatorial.

Eu só quero plasmar aquí a miña sorpresa por unha decisión que comparto e que respecto, sobretodo porque a política local de Boiro non vai a ser a mesma sen un personaxe coma el. Outros que foron discípulos seus e que o intentaron imitar seguen aí a pesar dos resultados, e cunha diferencia importante, nunca chegaron a ser alcalde, nin siquiera a ser primeira forza política.

Eu desde o meu blog pido que o novo goberno de Boiro rompa cos habituais enfrontamentos, e amose unha clara disposición ao diálogo e á non beligerancia, e lle faga unha homenaxe a Manuel Velo Velo, o cal algún día deberá de ter unha rúa en Boiro, no seu pobo.

Grazas Velo, polo bo e polo malo.

SENTIDIÑO!!!

Creo que non queda a menor dúbida de que os socialistas non estamos pasando por un bo momento. Despois do batacazo nas eleccións municipais o PSOE entra nunha situación pouco recomendable para calquera partido a un ano vista das eleccións xerais.

E o peor, é que comezan as discrepancias internas sobre como debemos de afrontar este proceso: se primarias, se congreso extraordinario, se dedazo, … e como sempre (ou case) son os chamados baróns os que opinan sobre este tema, mentres os militantes de base, os que realmente quedamos tocados do lamentable resultado electoral, temos que asistir impávidos a este cruce de opinións que en nada benefician ao noso Partido.

Eu en ocasións, cando contemplo estas situacións creo que os nosos dirixentes viven nun mundo paralelo (ou para lelos), porque son incapaces de entender á xente común, ao votante que se expresan cando lle toca cunha papeleta. Aínda foron incapaces de entender que o tsunami ou marea azul non é máis que un rexeitamento a unha situación moi concreta que os nosos dirixentes non foron capaces de xestionar. Está claro que debemos de dar novamente un xiro á esquerda, porque para aplicar políticas de dereita e liberais xa están os que teñen a patente.

Realmente pensan os dirixentes do meu Partido que aos votantes (é decir ás persoas) lles preocupa si congreso ou primarias? A xente normal quere solucións con rapidez, non quere asitir a unha obra de teatro onde os actores principais semilla que están máis preocupados por manter o seu status orgánico e institucional que por axudar a resolver os problemas que de verdade ten o meu Partido.

Desde este espazo, e como militante e dentro da miña libertade e usó pido SENTIDIÑO.

En primeira persoa

Puf!! Levo case un ano sin escribir nada no blog!! E non é porque non teña cousas que decir ou que contar, moitas. Pero a verdade é que esto do blog vai quedando un pouco atrasado, xa que co Facebook ou co Twitter cumples todas esas gana de decir algo, e ademais falo no momento e dunha maneira máis rápida e doada.

Aínda que vos vou a confesar que levo varios meses dándolle voltas á idea de cambiar o blog e adaptalo á realidade actual.

Pois hoxe douseme por entrar por aquí para contarvos que estamos en eleccións, -non sei se vos destes conta- e que xa estou canso de percorrer Galicia. Esta campaña estáseme facendo moi dura. Seguro que algúns pensades: “é pola idade”. Pois non, non é por iso, é por … bueno, xa o contarei outro día.

Realmente, ademais da comunicación con vós, quería falarvos do derradeiro proxecto da factoría das ideas da rúa do Pino; neste caso foi Anxo López, colaborador habitual, o que tivo a idea de Galicia en primeira persoa. Este proxecto que rematamos onte (15/05) consiste na visita a distintos concellos de Galicia para presentarvos a moitos candidatos e candidatas do PSdeG, 121 en total.

Durante un mes dous equipos formados por Víctor e Anxo, e Diego e eu; axudados e coordinados por Eva, percorremos as catro provincias galegas localizando e gravando aos candidatos e candidatas. Foron moitos quilómetros de carretera, moitas horas de coche e moitos “gigas” de imaxes, … pero tamén foron moitas anécdotas. E o mellor foi coñecer a tanta xente do PSdeG, e poder charlar con eles e coñecer a fantástica labor que fan moitos alcalde e alcaldesas socialistas, que manteñen un contacto diario cos seus veciños. Lémbrome agora de Chisco, o alcalde de Corcubión, que ten o número do seu móbil na porta do concello para que a xente poida falar con el cando queira. Lébrome tamén do día que Diego e eu fomos a gravar a Paula de Silleda, e non paraba de vir xente a falar con ela constantemente; lembro o entusiasmo co que Fran de Piñor nos ensinaba todas as obras que leva feitas e nos levou a visitar a antiga fábrica de papel ao carón do río Arenteiro, para explicarnos o que pensaban facer alí.

Xa vos digo que foron moitos días e moitas vivencias para desenvolver un proxecto, que segundo a miña opinión –non é obxectiva- é innovador, fresco e con IMPACTO, e sobretodo que sirve para que podades coñecer a moitas persoas que forman o Partido Socialista e que suelen ser anónimos para a maioría das persoas; porque, afortunadamente, o PSdeG compóñeno milleiros de persoas que traballan a diario e que cren en que no socialismo e no que representa; persoas que non só non gañan un peso, senón que poñen cartos do seu bolsillo, por esas persoas é polas que paga a pena ser socialista e traballar día a día, … pero non me enrollo máis, só vos recomendo que lle botedes un ollo á web de Galicia en primeira persoa e que coñezades a unha mínima representación dos homes e as mulleres que forman esta gran casa.

As madalenas do PP

O PP e Rajoy son grandes expertos en dar consellos, e en decirnos como temos que facer as cousas, pero ate o dagora nunca nos explicaran ese segredo que tiñan tan ben gardado: o de comer madalenas.

Estes días vimos como por alá pola zona do Mediterraneo, os dirixente do PP de Valencia, acostumaban a comer madalenas, galletas e similares. Pero, era (e será) tanta a adicción de Ricardo Costa, Camps e outros a estes manxares de orixe francés, que cando non chegaban a tempo o una cantidade que eles querían enfadábanse.

Que golosos son estes do PP!!. A saber as madalenas que levan comidas, e non só en Valencia. Será por iso, que a Rajoy non lle queda outra que seguir apoiando e defendendo a Camps, porque ao mellor este ten mandado algunha que outra madalena para a sede de Génova, e Mariano ou algún dos que o rodea teñen picado algunha que outra vez este postre.

Ay, ay … ay!! Como din no meu pobo: “la policía no es tonta!!”, e vai a resulta que por golosos e galopíns colléronos coas mans na masa … das madalenas. E Rajoy, como sempre asubiando e mirando para outro lado, como si con el non fose a cousa. Total, el só veu á festa.

AM

Xenial anuncio de Tipp-Ex

Sabedes que de cando en vez recoméndovos algunha campaña ou anuncio publicitario. Nesta ocasión quero recomendarvos algo xenial, do mellor que vin nos últimos tempos, e que ademais aproveita e conxuga moi ben a publicidade viral.

Seguro que este anuncio de Tipp-Ex (o corrector «tipes» de toda a vida) vos vai a gustar, porque é xenial. Esperade ata o final e probade distintas opcións.

Tivemos sorte

Eu traballei na loita contra incendios, eu fun o que chaman brigadista. Foi alá polo ano 1995, e tras anotarme para traballar os meses de verán, chamáronme para realizar as tarefas de extinción de incendios … A historía é bastante máis longa, pero hoxe non é o día de contar os chanchullos e “favores” que mediaron en todo isto.

No mes de xuño chamáronme a Noia (era onde tiñamos a central) presentáronse aos meus compañeiros, explicáronnos un pouco o que tiñamos que facer, e ao día seguinte ao lume. Así foi a cousa, tal cual. Nin un triste cursillo, nin unhas ensinanzas básicas de que facer ante as lapas.

Provistos dunha funda, unhas botas e uns “batelumes” marchamos no Nissan Patrol alugado a patear os concellos asignados á nosa circunscripción. Noia, Outes, Lousame, Rois, Negreira, Ames, Brión, Val do Dubra, A Baña, Dodro e Padrón. Nalgúns concellos non estivera na miña vida.

Afortunadamente, os incendios fortes (ese ano foi un dos que máis ardíu) non empezaron ata mediado o mes de xullo, co cal tivemos algo máis dun mes para patear a zona que nos tocaba cubrir. Percorremos montes, pistas, lugares de estanques de auga; fomos a todos os concellos a pedir mapas do seu territorio, controlamos os sitios máis altos, etc.

Avanzados o mes de xullo chegounos un casco, unhas gafas e unha mascarilla, … Xa estabamos preparados para ir a loitar contra o lume. Xa tiñamos todo o equipamento, xa coñecíamos o terreo, …, xa eramos uns profesionais!! Nin moito menos. Non tiñamos nin idea do que era o lume, de cómo se comportaba un incendio, de como tiñamos que actuar, etc. Éramos un obxectivo fácil para o enemigo, pero, o peor é que o éramos nós e o resto dos nosos compañeiros con máis experiencia.

Ao final, afortunadamente non pasou nada, traballamos moito, e no mes de outubro deixamos o traballo por remate de contrato. Tivemos sorte!!

Con este post pretendo dar a coñecer as condicións coas que os e as brigadistas acuden ao monte na época máis perigosa do ano. E despois din que “…tiñan unha longa experiencia como brigadistas”. Vaia por Deus!!, porque participaron en cinco e sete campañas de extinción de incendios!!. O triste é que sempre ten que morrer alguén para que collamos conciencia do que está acontecendo. Unha mágoa!!

AM